Uppgangur lífsins
Ég var farin að hallast að því að hlutirnir væru ekki að ganga upp í lífinu undanfarið. Ég kláraði lokaseríuna af Felicity um helgina og trúi þvi ekki enn að hún hafi valið Ben en ekki Noel! Ben; vælukjóa, sjálfselskupúka, gúmmítöffara! Rosalega fór þessi maður í taugarnar á mér og dramantíkin my god. Held að hörðustu dramadrottningar myndu nú bara kikkna á hliðina á honum. “May I talk to you for a sec” eftir að hann og Felicity höfðu rifist eða hætta saman í tíunda skipti. Meðan Noel var bara draumur í dós. Stelpur verða skotnar í Ben en ástfangnar af Noel. Ég gleymi ekki lokaþættinum af Dawsons Creek þegar það kom í ljós hvorn Joey valdi og þegar það var Paicy en ekki Dawson þá var ég í fílu í viku. Svona vegna þess hvað ég er raunveruleika fyrt þessa dagana þá skellti ég mér í bíó með Heiðdísi í gær á Deffinetly Meiby. Ég þráði endinn sem ég ávallt vill, the most happy ending. Þegar að ég hélt að endrinn væri kominn gafst ég upp á mannkyninu eða nánast, þar til það kom í ljós að þarna var enginn staður fyrir önnur tækifæri eða var það hið þriðja? Skiptir ekki máli (eins og Avril Lavine vinkona mín segir: Sencond changes never last cause people never change!) því þarna í blálokin kviknaði ljós í enda ganganna og endrinni var minn;0). Loksins.
Við kláruðum að skila fyrstu skilum á lokaritgerðinni í gær. Þá er búið að fara yfir alla kaflanna einu sinni. Nú er bara að fara yfir allt heila dótið og laga áður en við skilum inn í seinna skiptið. Þá er bara yfirferð, prófarkalestur og lokaskil. Við stöllurnar erum því á blússandi siglingu og ætlum að skila á undan áætlun. Við höfum jafnvel verið of duglegar og var lokaritgerðin komin í 14.335 orð (á að vera max 15.000) um helgina þegar enn átti eftir að skrifa um 2000 orð til viðbótar. Því má segja að “barnið okkar” verði vel yfir meðalþyngd!
Hér á Akureyri er búin að vera brakandi blíða. Ég er því búin að hanga í sundlauginni með trýnið upp í loftið og áorkað smá lit á kroppinn. Kærkominn lit enda í strangri þjálfun fyrir strendurnar og sólarlandið DK! Við getum leyft að skella okkur í sund, rúntinn, búðarráp eða kaffihús sem er alveg æðislegt. Ég vil nýta dagana vel og rýk nánast upp úr rúminu (stórlega ýkt) eldsnemma á morgnanna. Enda var ég farin upp í rúm kl 22:00 á föstudagskvöldið og farin að SOFA kl 22:30 á laugardagskvöldið. Ég var líka vöknuð kl 07:00 á sunnudagsmorgunin við 4 káta þresti og mávakvak. Það var ekki vinsælt. Svo sver ég fyrir það að það er breimandi Hrafn hérna fyrir utan líka. Hann er allavega með barkabólgu en hann lætur aðalega í sér heyra svona um miðjan daginn.
Nú er bara að koma að fluttningum. 6 vikur urðu að 4 vikum sem breyttust síðan í 2 vikur og í dag eru ekki nema 10 dagar í það að ég flytji frá elsku Akureyri suður á bóginn! Tíminn er kominn sem ég elska hérna. Góðu og yndislegu vorin, bjartar djammnætur og kríla snjókorn. Það finnst bara varla nokkuð betra. Ég ætlaði nú að njóta þess að vera hérna í maí en breytti því þar sem allir eru svo uppteknir hérna og ég hef ekkert að gera með að væflast hérna um hér. Fer bara að eyða peningum eða annað álíka. Fluttningsdagur er þvi 2. maí 2008. Þannig að þeir sem vilja senda mér blóm, konfekt eða bara skeyti áður en ég fer þá eru þetta síðustu forvöð. Fyrir þá sem gleyma því þá verð í stödd hérna helgarnar 9. – 11. maí. Ég læt mig nú ekki vanta á síðasta próflokadjammið og svo kem ég með m & p til að flytja restina af dótinu mínu 16. – 18 maí. Frá og með 5. maí ætla ég svo að reyna að fá einhverjar vaktir á sængurkvenna allavega svona til að eiga fyrir eyðslu í Danmerkurferðinni.
Þrátt fyrir að vera spennt yfir því að fara heim þá á ég eftir að sakna margra hér líka. Heyrði í einni um daginn sem sagðist kvíða því að ég hætti í skólanum því þá yrði ég ekki hérna lengur. Ooooo múslí. Önnur hérna sagði við mig að ég væri ein besta manneskja sem hún hefði kynnst og ég skildi aldrei gleyma því sem mér þykir ómetanlegt að heyra en fágæt en vel valin orð og ég skal reyna að gleyma því né henni aldrei. Vinkonur mínar eru nú orðnar annsi spenntar að fá mig heim og minnast þess jafnvel á bloggum sínum. Þeim finnst Akureyri hafa verið annsi eigingjörn að hafa fengið að eiga mig þessa fimm vetur. Aðrar telja það hafa verið ágætt þar sem þær segjast heyra meira í mér meðan ég bý hér heldur en þeg ar ég er heima en það er vegna þess að þegar ég er heima þeytist ég um allt að gera allt með öllum. Það verður því lítið um langar gæðastundir með þeim sem vilja kannski stærstu sneiðarnar. Þær hafa meira að segja gengið svo langt til að tryggja það að dvöl mín hér verði ekki lengri að banna mér að kynnast hér fleiri mannskeppnum af hinu kyninu þar sem að ég EIGI að koma heim og ég hafi ekkert með það að gera að vera hér lengur. Ég hafi verið hér í fimm ár og norðlenskir karlmenn hafi fengið sín tækifæri. Ekki að þeir hafi nokkurntíman verið nein ögrun. Ég hef hallmælt þeim frá fyrstu djammdögum mínum hérna á Akureyri og aðrar utanbæjarmeyjar sem hafa haldið mig segja skrítlur eiga ekki orð og eru mér hjartanlega sammála. Nú er svo komið að á síðasta djammi mínu hér var ég hálfmeðvitundarlaus annan daginn og of edrú hinn daginn. Kannski að þetta hafi verið með ráðum gert. Skyldu hinar knáu Skagameyjar hafa byrlað mér mjöðinn of mikinn??? Tja svo boðir mig Hugrún;0). Ekki býst ég svo við því að einhver hendi neti sínu fyrir mig þegar við komum á próflokadjammið og svo být ég ekki á ryðgaðan öngul þannig að ég þori nokkurn veginn að lofa því að ég er komin heim til að vera, allavega á suðvesturhornið, allavega í tæpt ár mínar bestustu! Orðin eru einskis virði þegar kippir í kynið eða hvað? Ein vinkona mín hefur gengið svo langt í að halda mér heima að hún er svo gott sem að plana búðkaupið mitt þrátt fyrir að hafa fyrir löngu síðan gefið út þá yfirlýsingu að hún ætlaði sko ekki að hjálpa mér vegna fullkomnunaráráttu minnar við þennan stórviðburð. Hún stendur nú í ströngu og ég býst bara við kjólamátun, blómavali, vínsmökkun og vali á gestagjöfum þegar ég kem heim. Hvot að ég og tilvonandi brúðgumi höfum svo áhuga á að játast hvort öðru það er svo allt önnur saga. En hún fær plús fyrir “the efford”.
Ég tók mér göngutúr í gærkvöldi. Ég klæddi mig í úlpu, setti á mig vettlinga, tréfil og nánast eyrnaskjól í 8 stiga hita því Karó er orðin veik og ég ætla ekki að verða veik. Ferðinni var heitið niður í Penna þar sem ég fjárfesti mér í bókum. Já bókum, fleirtala. Ég sagði nú einhverjum að ég væri að lesa Bíbí um daginn og manneskjan svaraði: “já mig langar svo að lesa hana”. Ég snéri mér við og hugsaði með mér hvort að manneskjan væri nokkuð að ætlast til þess að ég myndi klára hana fyrir jól! Einnig vorum við að fá okkur kaffi niður frá um daginn þegar einhver bendir á “Munkinn sem seldi sportbílinn sinn” og ég sagði stollt: Já ég er að lesa hana! (Ég byrjaði á henni fyrir einu og hálfu ári). Þess skal geta að Elín Th Reynsad hefur nú innheimt Flugdrekarhlauparann úr hillu minni, ég komst nú ekki langt í henni, kannski 5. kafla og hefur hún hótað því að lesa úr honum fyrir mig í sumar sem er í góðu lagi mín vegna. Ég ætlaði á myndinna og reyndi eitthvað að afsaka mig með því en hætti snarlega við þegar ég heyrði að hún væri á afgönsku sem sumir sögðu bara gera hana betri. Að lokum voru rök mín sú að þessi bók væri víst grimm og ljót og svo mikið ofbeldi í henni án þess að hafa nokkur rök fyrir máli mínu. Þar var hún komin, “Veronika sem ákveður að deyja” sem ég hef ætlað að lesa frá útgáfu hennar. Þessa bók hef ég ákveðið að tileinka Ellu Dóru mínni fyrir einstaka hvatningu til bókalestar. Ég tók hana með mér upp í rúm í gær en ákvað að spara það að byrja á henni þangað til í dag. 1. kafli á dag er takmarkið.
Sé ykkur fyrr en ykkur grunar
Eva lestarhestur
Við kláruðum að skila fyrstu skilum á lokaritgerðinni í gær. Þá er búið að fara yfir alla kaflanna einu sinni. Nú er bara að fara yfir allt heila dótið og laga áður en við skilum inn í seinna skiptið. Þá er bara yfirferð, prófarkalestur og lokaskil. Við stöllurnar erum því á blússandi siglingu og ætlum að skila á undan áætlun. Við höfum jafnvel verið of duglegar og var lokaritgerðin komin í 14.335 orð (á að vera max 15.000) um helgina þegar enn átti eftir að skrifa um 2000 orð til viðbótar. Því má segja að “barnið okkar” verði vel yfir meðalþyngd!
Hér á Akureyri er búin að vera brakandi blíða. Ég er því búin að hanga í sundlauginni með trýnið upp í loftið og áorkað smá lit á kroppinn. Kærkominn lit enda í strangri þjálfun fyrir strendurnar og sólarlandið DK! Við getum leyft að skella okkur í sund, rúntinn, búðarráp eða kaffihús sem er alveg æðislegt. Ég vil nýta dagana vel og rýk nánast upp úr rúminu (stórlega ýkt) eldsnemma á morgnanna. Enda var ég farin upp í rúm kl 22:00 á föstudagskvöldið og farin að SOFA kl 22:30 á laugardagskvöldið. Ég var líka vöknuð kl 07:00 á sunnudagsmorgunin við 4 káta þresti og mávakvak. Það var ekki vinsælt. Svo sver ég fyrir það að það er breimandi Hrafn hérna fyrir utan líka. Hann er allavega með barkabólgu en hann lætur aðalega í sér heyra svona um miðjan daginn.
Nú er bara að koma að fluttningum. 6 vikur urðu að 4 vikum sem breyttust síðan í 2 vikur og í dag eru ekki nema 10 dagar í það að ég flytji frá elsku Akureyri suður á bóginn! Tíminn er kominn sem ég elska hérna. Góðu og yndislegu vorin, bjartar djammnætur og kríla snjókorn. Það finnst bara varla nokkuð betra. Ég ætlaði nú að njóta þess að vera hérna í maí en breytti því þar sem allir eru svo uppteknir hérna og ég hef ekkert að gera með að væflast hérna um hér. Fer bara að eyða peningum eða annað álíka. Fluttningsdagur er þvi 2. maí 2008. Þannig að þeir sem vilja senda mér blóm, konfekt eða bara skeyti áður en ég fer þá eru þetta síðustu forvöð. Fyrir þá sem gleyma því þá verð í stödd hérna helgarnar 9. – 11. maí. Ég læt mig nú ekki vanta á síðasta próflokadjammið og svo kem ég með m & p til að flytja restina af dótinu mínu 16. – 18 maí. Frá og með 5. maí ætla ég svo að reyna að fá einhverjar vaktir á sængurkvenna allavega svona til að eiga fyrir eyðslu í Danmerkurferðinni.
Þrátt fyrir að vera spennt yfir því að fara heim þá á ég eftir að sakna margra hér líka. Heyrði í einni um daginn sem sagðist kvíða því að ég hætti í skólanum því þá yrði ég ekki hérna lengur. Ooooo múslí. Önnur hérna sagði við mig að ég væri ein besta manneskja sem hún hefði kynnst og ég skildi aldrei gleyma því sem mér þykir ómetanlegt að heyra en fágæt en vel valin orð og ég skal reyna að gleyma því né henni aldrei. Vinkonur mínar eru nú orðnar annsi spenntar að fá mig heim og minnast þess jafnvel á bloggum sínum. Þeim finnst Akureyri hafa verið annsi eigingjörn að hafa fengið að eiga mig þessa fimm vetur. Aðrar telja það hafa verið ágætt þar sem þær segjast heyra meira í mér meðan ég bý hér heldur en þeg ar ég er heima en það er vegna þess að þegar ég er heima þeytist ég um allt að gera allt með öllum. Það verður því lítið um langar gæðastundir með þeim sem vilja kannski stærstu sneiðarnar. Þær hafa meira að segja gengið svo langt til að tryggja það að dvöl mín hér verði ekki lengri að banna mér að kynnast hér fleiri mannskeppnum af hinu kyninu þar sem að ég EIGI að koma heim og ég hafi ekkert með það að gera að vera hér lengur. Ég hafi verið hér í fimm ár og norðlenskir karlmenn hafi fengið sín tækifæri. Ekki að þeir hafi nokkurntíman verið nein ögrun. Ég hef hallmælt þeim frá fyrstu djammdögum mínum hérna á Akureyri og aðrar utanbæjarmeyjar sem hafa haldið mig segja skrítlur eiga ekki orð og eru mér hjartanlega sammála. Nú er svo komið að á síðasta djammi mínu hér var ég hálfmeðvitundarlaus annan daginn og of edrú hinn daginn. Kannski að þetta hafi verið með ráðum gert. Skyldu hinar knáu Skagameyjar hafa byrlað mér mjöðinn of mikinn??? Tja svo boðir mig Hugrún;0). Ekki býst ég svo við því að einhver hendi neti sínu fyrir mig þegar við komum á próflokadjammið og svo být ég ekki á ryðgaðan öngul þannig að ég þori nokkurn veginn að lofa því að ég er komin heim til að vera, allavega á suðvesturhornið, allavega í tæpt ár mínar bestustu! Orðin eru einskis virði þegar kippir í kynið eða hvað? Ein vinkona mín hefur gengið svo langt í að halda mér heima að hún er svo gott sem að plana búðkaupið mitt þrátt fyrir að hafa fyrir löngu síðan gefið út þá yfirlýsingu að hún ætlaði sko ekki að hjálpa mér vegna fullkomnunaráráttu minnar við þennan stórviðburð. Hún stendur nú í ströngu og ég býst bara við kjólamátun, blómavali, vínsmökkun og vali á gestagjöfum þegar ég kem heim. Hvot að ég og tilvonandi brúðgumi höfum svo áhuga á að játast hvort öðru það er svo allt önnur saga. En hún fær plús fyrir “the efford”.
Ég tók mér göngutúr í gærkvöldi. Ég klæddi mig í úlpu, setti á mig vettlinga, tréfil og nánast eyrnaskjól í 8 stiga hita því Karó er orðin veik og ég ætla ekki að verða veik. Ferðinni var heitið niður í Penna þar sem ég fjárfesti mér í bókum. Já bókum, fleirtala. Ég sagði nú einhverjum að ég væri að lesa Bíbí um daginn og manneskjan svaraði: “já mig langar svo að lesa hana”. Ég snéri mér við og hugsaði með mér hvort að manneskjan væri nokkuð að ætlast til þess að ég myndi klára hana fyrir jól! Einnig vorum við að fá okkur kaffi niður frá um daginn þegar einhver bendir á “Munkinn sem seldi sportbílinn sinn” og ég sagði stollt: Já ég er að lesa hana! (Ég byrjaði á henni fyrir einu og hálfu ári). Þess skal geta að Elín Th Reynsad hefur nú innheimt Flugdrekarhlauparann úr hillu minni, ég komst nú ekki langt í henni, kannski 5. kafla og hefur hún hótað því að lesa úr honum fyrir mig í sumar sem er í góðu lagi mín vegna. Ég ætlaði á myndinna og reyndi eitthvað að afsaka mig með því en hætti snarlega við þegar ég heyrði að hún væri á afgönsku sem sumir sögðu bara gera hana betri. Að lokum voru rök mín sú að þessi bók væri víst grimm og ljót og svo mikið ofbeldi í henni án þess að hafa nokkur rök fyrir máli mínu. Þar var hún komin, “Veronika sem ákveður að deyja” sem ég hef ætlað að lesa frá útgáfu hennar. Þessa bók hef ég ákveðið að tileinka Ellu Dóru mínni fyrir einstaka hvatningu til bókalestar. Ég tók hana með mér upp í rúm í gær en ákvað að spara það að byrja á henni þangað til í dag. 1. kafli á dag er takmarkið.
Sé ykkur fyrr en ykkur grunar
Eva lestarhestur