Heitur heili hugsuðar
Ég var að hitta leiðbeinandann minn í lokaverkefninu í dag sem lýst vel á verkefnið okkar. Þannig að við þurfum að fara að skila inn umsókn til vísindasiðanefndar sem við getum ekki nýtt síðan í aðferðarfræði því þetta er nýtt verkefni. Henni á að skila 15. nóvmber, Bráðahjúkrunarritgerðinni á að skila 16. nóvember eða öfugt. Við eigum að flytja fyrirlestur í Bráðahjúkrun 9. nóvember og skila ritgerði í Stjórnun 30. nóvember. Ekki nóg með það heldur þarf ég að vera búin með þetta allt þann 23. nóvember þar sem ég hef öðrum hnöppum að hneppa. Ég er alvarlega að íhuga að fresta matarboðinu sem ég ætlaði að hafa um helgina. Svo ætla ég að vera edrú í vísindaferðinni á föstudaginn. Já nú er að forgangsraða því sem skiptir mann máli í lífinu og ekkert annað. Ég ætla samt að leyfa mér sjónvarpskvöld í kvöld (plús nýjasta Grays sem ég var að fá) þar sem ég er búin að hafa svo mikið að gera og mun hafa mikið að gera næstu vikurnar. Vill einhver koma til mín og nudda á mér tærnar á þessum annar tímum?
Bekkjarsystir mín var að tala um það við mig í gær að hún og kærastinn hennar hefðu verið að gera jólahreingerningu og að sjálfsögðu gat ég ekki verið minni manneskja. Ég fór því heim í gær eftir skóla og fór í gegnum skúffur og skápa alveg eins hver önnur myndarhúsmóðir gerir fyrir jólin. Svo eldaði ég um leið og ég vaskaði upp því að ég var búin að vera svo lítið heima síðan á föstudaginn að það var saman safn sem hefur kannski gerst einu sinni eða tvisvar sinnum á mínum búferli. Og já, ég dauðskammast mín! Nánast að allt í drasli gæti bankað upp á. Auk þess sem ég þvoði 3 þvottavélar. Sumir myndu sennilega furða sig á því hvar ég fæ allann þennan þvott til að þvo en hann er allt svo til staðar! Ég talað svo í símann í vel rúmar 3 klst í gærkvöldi og stanslaust frá kl 21:30 til 00:30. Fyrsta símtalið var pabbi og ég fór að segja honum frá þrifum mínum og eina sem hann gat sagt: "Hvað varstu að taka til, þú fluttir inn fyrir tveimur mánuðum" sem er rétt hjá karlinum. Enda var ekkert mikið dót sem var ranglega staðsett en maður getur alltaf gert betur. Þetta fékk mig til að hugsa hvað ég á ótrúlega mikið að dóti í eldhúsið. Hvað hef ég t.d. að gera með tvær mæliskeiðar, 6 skurðarbretti, 3 mjólkurkönnur, margar sleifar, mörg eldhússkæri og plashrærur og og og 6! Já 6 expressobollastell! Ef svo óheppilega vildi til að ég næði mér svo í alvörunni í einn allslausann þá gæti ég leyst hann út með öllum grunn grunninum mínum þegar við myndum leggja upp laupana! En sama með hverjum ég enda þá eru ákveðin eldhússtáss sem munu aldrei víkja sama þótt biskupinn hafi lagt blessunin sína yfir það sem var þar fyrir!
Þegar ég er mikið að læra þá fer hugurinn á mér gjarnan að reika . . . . . .
Ég er mikið að spá í að skipta um sort næst þegar kemur að karlmönnum. Hef verið í iðnaðarmönnunum sem hefur ekki reynst heppilegt en kannski eru þetta bara vitlausar blöndur. Ég var nefninlega í tíma í gær í heilsugælsu þar sem að upp var sett fyrir okkur reiknisdæmi um laun okkar. Stærðfræðingar og verkfræðingar gera verið með 1200.000 á mánuði nýskriðnir úr skóla. Ég mun því fara að hanga fyrir utan stofurnar þar sem viðskiptadeildin er til húsa. Þrátt fyrir þetta þá veit ég vel að lífið snýst ekki um peninga. Þeir færa fólki ekki hamingju. Ekki frekar en það að vinna í einhverjum leik.
Í stjórnun sem er annar áfangi sem ég og var búið að vara mig mikið við með tillitum til skemmtunar. Þar eru aftur á móti þó nokkrir góðir punktar. Við vorum t.d. að læra um allskonar kenningar meðal annars rétt og rangt kenninguna. Að ég vitni nú í kennarann: "Sama hversu vel við vöndum okkur, jafnvel fullkomlega við að taka einhverjar ákvörðun í lífinu verðum við samt að geta viðurkennt að ákvörðinin sem við tókum var röng" og uppi sitjum við með hvað ef. . . . .
Ef það er eitthvað sem fíkur í mig þá er það þegar ástvinir mínir eru særðir. Ég tek það mjög nærri mér alveg eins og þeir frá brostið hjarta ef ég verð undir. Sé ennþá eftir því að hafa ekki helt einu stóru klaka vatnsglasi yfir mann sem ég sá á kaffihúsi í sumar sem hefði svo átt það skilið enda fyrsta flokks aumingi eins og við köllum það.
Það sem mér finnst alveg rosalegt er það hvað fólk getur sagt án þess að spá nokkuð í því hvað það er að segja. Words are powerful! Það er hægt að orða nánast allt þannig að hlutirnir sem eru sagðir komist eins vel hjá því að reyna að særa ekki aðra. Maður á aldrei að segja hluti ef maður meinar þá ekki. Það á sérstakelga við um fallegustu og verstu hluti sem við segjum. Ef þú meinar það ekki slepptu því þá að segja þá og enginn annar þarf að vita að maður hafi nokkurn tímann hugsað það. Við eigum það náttúrulega til að missa stjórn á skapi okkar sem er sagt "mannlegt" en spurning hvort að það megi ekki komast hjá því. Það þarf mikið til að ergja, æsa og pirra mig almennilega þó að sumir hafi betra lag á því en aðrir. Það leiðinlegasta og eitt vesta sem ég geri er að rífast og ég reyni eins og ég get að komast fram hjá því. Ég er þannig manneskja að ég læt voðalega margt yfir mig ganga en það kemur líka að því að ég fæ nóg og þá læt ég mjög svo í mér heyra. Ég kýs frekar að hugsa þeim sem hafa gert eitthvað á minn hlut þegjandi þögnina heldur en ausa úr skálum reiðar minnar. Þegar ég verð svo það reið og mér liggur mikið niðri og verð að svara fyrir mig eða aðra get ég orðið mjög orðheppin en ég passa mig líka á því hvað ég er að segja og hvernig ég segji það því ég veit að það getur skipt öllu máli. Vegna þess að orð verða ALDREI aftur tekin.
Eva Í'tíðinni